Her iki semtte de mimari o günlerden beri çok az değişmiştir. Heykellerin pek de hoş karşılanmadığı günlerde, bina cephelerinde kullanılan insan tasvirlerini İstanbul halkı hiç yadırgamamış. Bu durumun en önemli nedeni, Beyoğlu ve Galata'nın taihî' olarak çok gerilere giden bir Ceneviz-Venedik yerleşimi olması ve toplumsal yaşam biçimi açısından Batı'ya zaten açık olmasıdır. Geçtiğimiz yüzyılın mimarisi bugün 'Cephe Mimarlığı' olarak tanımlanır. Bu tanımlamanın nedeni bina cephelerinde mask, heykel, bitkisel motif, sütun gibi süslemelerin çokça kullanılmasıdır. Bu açıdan bakıldığında o dönemin mimarlarının yaşadığı sıkıntılar kolayca anlaşılabilir. Çünkü, Tanzimat ile birlikte yeni mimarlık yasalarının uygulamaya konulduğu böylesi bir dönemde, başarılı ve beğeni toplayan bir mimar olmak zordur.

Ayrıca, tasarımın yanı sıra görsel etkinin yaratılmasında o dönem için temel mimari öğelerden olan süslemelerde yapacağı tercih, geleneksel motifler yönünde mi olmalıdır, yoksa Batı kökenli motifler mi kullanılmalıdır? Başta padişahlar olmak üzere dönemin ileri gelenleri tercihlerini Batı'dan esen rüzgârlar yönünde kullanınca, mimarın da tercihi belli olmuştur. İşte bu yüzden mimarların sanat yapmaktansa öykü anlatmayı tercih ettikleri bir dönemdir, 19. yüzyıl. Batı etkileri ile birlikte, mal sahiplerinin güç gösterme isteği ve cephelerdeki tekdüzeliği estetiğe çevirme düşüncesi bu maskların ve heykellerin ortaya çıkma nedenidir. Cephelerde kullanılan bu yüz figürlerinin ve karyatidlerin mimari olarak bir işlevi yoktur.

Sadece ve sadece bir öykü ve bir tarih anlatmak için oradadırlar. Bu nedenle her birinin farklı bir öyküsü vardır. Kimi Medusa'ya benzer, her ne kadar bakışlarıyla insanları taş edemese de. Kimi Zeus'u anımsatır uzun saç ve sakallarının arasındaki mitolojik çehresiyle. Kimi de cephesini süslediği yapının öyküsünü anlatır. Bir zamanlar Pera Sirki olan bugünkü Halep Çarşısı'nın cephesindeki palyaço yüzü binanın işlevini anlatmak için oradadır. 1890'da Fransız mimar Alexandre Vallaury tarafından yapılan Karaköy'deki Orient Bank binasının giriş kapısının hemen üstünde yer alan Romalı asker yüzü ise sanki bankayı korumakla görevli gibidir. Ancak, en ilginç ve hüzünlü öykü yine kadınlara düşer. Bu öykü tüm binanın ağırlığını omuzlarında taşıyormuş gibi duran karyatidlerin öyküsüdür, yani Karyalı kadınların.